WAT HEEFT JE HOND NODIG?

September 2022

Die vraag heb ik me in de weken na onze onderbroken vakantie meerdere malen gesteld...

Bovenstaande foto is genomen op onze vakantie met de Camper in Bordeaux, begin september.

Het was er héél warm, te warm eigenlijk voor ons, en zeker voor Mirko!

Bij het plannen van onze reis was de weersvoorspelling voor Bordeaux een 24° à 25°.

Het waren er een 10-tal graden bij ... We hadden vooraf op enkele campings een paar dagen gereserveerd, en we dachten "die hitte blijft toch niet duren". Fout gedacht, dus.

Mirko is nu 14 jaar, heeft het voorbije jaar al enkele neurologische "attaques" gehad, ziet  en hoort slecht, en zijn achterhand is verzwakt.

Maar omdat hij vroeger graag mee ging in de Camper dachten we, we gaan dit met hem nog eens doen, misschien een laatste keer gezien zijn leeftijd.

Hier hadden we dus niet goed genoeg bij nagedacht ...

Tijdens het rijden was hij heel onrustig omdat hij zich moeilijk recht kon houden. Liggen was een oplossing, maar iedere keer we vertraagden of een bocht maakten, zette hij zich terug recht. Hij kon niet rusten, en voor zijn leeftijd heeft hij dat wel veel nodig.

Een paar dagen stilstaan op een camping zal hem wel de nodige rust brengen, dachten we wederom ... maar door de hitte voelde hij zich echt niet goed.

We deden 's morgens met hem een wandeling en de rest van de dag platte rust in het zand, dat was nog een beetje koel. Hij wilde ook niet veel eten, eveneens door de warmte waarschijnlijk. Gelukkig dronk hij genoeg.

Tot die bewuste dinsdag morgen...

Bij het opstaan lieten we hem eerst even buiten voor een plasje. Ik merkte al dat hij moeilijk recht stond en zijn evenwicht verloor. Eenmaal buiten zag ik dat hij terug evenwichtsstoornissen had.

We hebben niet geaarzeld, alles ingepakt en richting naar huis gereden. Onderweg regelmatig gestopt om hem even buiten te laten, maar hij bleef heel erg uit balans.

We reden naar huis met een heel klein hartje ...

Eenmaal thuis installeerden we hem beneden in de gang (we wonen op een Bel-étage) omdat hij te zwak was om de trap op te kunnen.

Een 4-tal weken later was hij terug aangesterkt, maar niet meer zoals daarvoor. Iedere keer na zo'n attaque wordt hij toch zwakker.

Hij at (gelukkig) terug zijn normale porties, maar de trap opgaan lukte nog niet. We lieten hem beslissen of hij de trap nog op wilde, zonder druk, op zijn tempo.

Die periode heb ik hem volgende vragen meer dan eens per dag gesteld : Mirko,  hoe gaat het met je? Wat wil je? Wat heb je nodig?

• Wat heeft hij nodig : veel knuffels! Zich veilig voelen, veel zorg van zijn mens. Routine, voorspelbaarheid.
• Wat wil hij : begrip voor zijn beperkingen, want de wandelingen worden korter en korter, en op zijn tempo. Wanneer hij aangeeft dat hij terug wil, maken we meteen rechtsomkeer. Af en toe een hersenwerkspelletje, om zijn neusje aan het werk te zetten!

Maar gedurende die weken na de vakantie kwam dat "schuldduiveltje" toch op onze schouders zitten : hadden we dit wel moeten doen, met de camper op vakantie gaan? Hebben we zijn fysieke toestand verkeerd ingeschat?

Maar we kunnen niet in een glazen bol kijken, hij had die laatste attaque misschien ook thuis gekregen, dat weten we dus niet.

Ondertussen gaan we regelmatig naar  beneden, om zoveel mogelijk bij hem te zijn. Onze kinderen komen ook zoveel mogelijk op bezoek, om hem nog wat extra knuffels te geven!

En omdat zijn zicht nu voor beide ogen verslechterd is, compenseert hij dit met een ander zintuig : zijn neus. Veel snuffelen dan maar! Dus de Hersenwerkspelletjes staan ook steeds paraat!

Zijn gehoor wordt eveneens minder, zeker als hij slaapt, dan kunnen we hem passeren zonder dat hij er erg in heeft.  Maar als hij wakker is wanneer  we hem benaderen, zeggen we ook altijd iets, zodat hij niet schrikt als we ineens naast hem staan.

We wandelen nu ook met een 2-meter lijn (vroeger was dat een rollijn), zodat we hem beter kunnen tegenhouden als hij uit evenwicht dreigt te gaan. Op vlakke wegen gaat het wel vrij goed, maar bij oneffenheden op zijn weg wordt het moeilijker om zijn evenwicht te houden.

UPDATE JUNI 2023:

Jammer genoeg kreeg Mirko enkele weken geleden er nog een maagtorsie bovenop. Gelukkig was ik er snel bij (ik werk deeltijds en was die dag toevallig thuis), en bij de dierenarts konden ze - na toch een aantal pogingen - zijn maag sonderen. Maar het was kantje boordje, hij moest de rest van de dag ter plaatse in de hospi blijven, want de kans op herval was groot. Maar het was alsof Mirko een speciale engelbewaarder bij zich heeft, want 's avonds mochten we hem mee terug naar huis nemen.

Opnieuw pasten we ons aan : 4 kleine porties voeding per dag, ook zijn drinkwater wordt verdeeld over de dag zodat hij niet alles in één keer kon opdrinken.

Nu, enkele weken later, kunnen we voorzichtig zeggen dat hij terug de oude is. Maar waakzaamheid blijft geboden, hij is tenslotte al 14 jaar en door die maagtorsie zijn de weefsels die zijn maag vasthouden waarschijnlijk zo goed als helemaal gescheurd. Een operatie is - gezien zijn leeftijd - zo goed als uitgesloten.

Maar Mirko is een sterke hond, hij wil nog wat bij ons blijven!

En wij willen dag hij nog wat langer bij ons blijft, maar weten dat die tijd korter en korter wordt ...

Wil je meer weten over de connectiemethode van Geert De Bolster? - lees alvast zijn boek : Je hond opvoeden met de connectiemethode - uitgeverij Deltas.

Heb je vragen over hoe om te gaan met de gevoelens van je hond? Neem gerust contact op, samen zoeken we naar een oplossing!